เมื่อต่างคนต่างไม่ยอมเปลี่ยน ควรจะลาดีไหมครับ

เรามีลูกกันแล้วแหล่ะครับ  ไม่ได้แต่ง และผมก็มีความสุขกับการได้มีลูกชายดั่งใจปราถนา และปลูกฝังความเป็นตัวเองให้ลูกตั้งแต่เล็กๆเผื่อลูกจะมีความชอบความคิดอย่างที่เราตั้งใจไว้บ้าง แต่ถ้าไม่ได้อย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ความสุขที่ได้จากลูกชายแทบจะลบล้างเจือจางความทุกข์ได้เสียแทบจะทุกอย่าง  แต่มาเดี๋ยวนี้มันเริ่มที่จะมีความทุกข์บางตัวที่มันเข้มหนาซ้ะจนบดบังความสุขจากลูกเสียและ  ผมกับแฟนทะเลาะกันบ่อยมาก และผมจะยิ่งทวีคูณอารมย์ตัวเองเข้าไปใหญ่ที่แฟนเอาแต่เดินหนีอย่างเดียวไม่เคยเปิดอกเปิดใจเคลียร์  ผมมีนิสัยเสียเรื่องหนึ่งที่พอจะรู้ตัวคือการระแวงว่าตัวเองจะเป็นต้นเหตุของความผิดพลาดมากเกินไป จนบางทีที่ใครก็ตามไม่ใช่แค่แฟนพูดเกริ่นมาให้เราเริ่มรู้ตัวทันว่าเรากำลังเป็นฝ่ายผิดเราจะชิงพูดตัดบทเพื่อป้องกันตัวเอง นี่คือในอารมย์เลเวลแรก    แต่ถ้าผมผิดจริงๆผมก็จะไม่แสดงออกอะไรเลย  แต่บางทีก็อยากจะรู้ว่าต้นเหตุจริงๆคืออะไรคือใคร จะได้เคลียร์ๆ ซึ่งปกติเป็นแบบนี้กับคนอื่นกับเพื่อนกับใครก็จะคุยกันได้รู้เรื่องแล้วหาต้นตอ และก็ลงเอยด้วยการขอโทษ  แต่กับแฟนผมไม่ใช่  แฟนผมไม่เคลียร์ เขาจะชอบเดินหนี ซึ่งบางทีก็แค่อยากรู้ว่าจริงๆแล้วต้นเหตุมันเกิดจากอะไร   แฟนผมชอบโยนความผิดให้ตัวเอง ว่าผิดเองแหล่ะ ผิดหมดทุกอย่าง มันฟังแลดูดูดี แต่ในเหตุการจริงๆทำแบบนี้ยิ่งน่าเกลียดเพราะมันเหมือนจบแบบไม่รู้อะไรเลย ซึ่งจริงๆแล้วแบบนี้หรอคือจบ  ยิ่งทำให้เราคร่วนคิดเข้าไปใหญ่จนมันอึดอัดเต็มทีและ  เปิดใจคุยกันแต่ละทีไม่เคยเกิน3นาทีได้เลย มันต้องลงเอยด้วยปากด้วยเสียง  เราเข้ากันไม่ได้ ผมเห็นมาตั้งแต่ก่อนจะมีลูกและ  แต่เนื่องด้วยความหวังและสถานการบีบบังคับจึงทำให้อยู่ด้วยกันมาถึงวันนี้ หวังว่าซักวันเขาจะเปลี่ยนตัวเองและผมก็จะใจเย็นลง และไม่เซนเซอทีฟกับการคิดล่วงหน้าในการสนทนากับแฟนมากเกินไป(เอ๊ะ หรือนิสัยนี้ใครๆก็เป็น)  แต่ก็ไม่เคยเลยสักทีที่จะรู้เรื่องว่าทะเลาะกันเรื่องอะไรอย่างชัดเจน.   แต่วันนี้ผมเบื่อและ   รักลูก แต่ถ้าอยากอยู่กับลูกก็ต้องอยู่กับแฟน เอาลูกมาไม่ได้แฟนไม่ยอม  ผมควรเลิกกับแฟนดีไหมครับแบบนี้  ผ่านมาสี่ปีและ  เธอก็ยังเหมือนเดิม กับอะไรที่มันเปลี่ยนง่ายเสียเหลือเกิน ทำไม่ได้   คนที่เจ้าชู้ยังเปลี่ยนตัวเองยากกว่าเลย  แต่นี่ไม่ใช่ แค่เปลี่ยนให้ตัวเองยอมเปิดใจคุยกันและยอมรับในเหตุผล ผลสรุปสุดท้ายแบบที่ผู้ใหญ่มีการศึกษาเขาทำกัน  แต่ก็ไม่เลย ไม่เคยมี  ถ้ามีก็คงน้อยจนจำไม่ได้ จำได้แค่มันไม่มีเพราะมันบ่อยเหลือเกิน.